Babək Quluzadənin bu mahnısı qürbətdəki bir insanın gözdən düşmüş arzularının sükutudur. Nəğmə sanki uzaq sahillərə çırpılan dalğanın hıçqırığıdır, vətənə geri çağırışın qəribə bir notudur.

Babək Quluzadə’nin bu eseri gurbetteki bir ruhun çölleşmiş sesidir. Şarkı, yabancı topraklarda eriyip gitme korkusunu dile getiren bir vasiyetname gibi dinleyicinin kalbine dokunuyor, uzak yolların buruk tadını sunuyor.

Babək Quluzadə’s song captures the crushing weight of exile, a sonic canvas where distant hopes are reduced to dust. This melody is the quiet prayer of a soul adrift, an anchor thrown into the storm of homesickness.

Эта композиция Бабека Гулузаде — застывший во льду крик о доме, мольба о спасении души в чужих краях. Песня звучит как одинокий маяк, чей свет пронзает туман тоски